Terug
Er was eens een pompoen in een baan om de aarde. Geen gewone pompoen, maar een die gloeide van mout en kaneel. Assepoester zweefde ernaast, haar glazen muiltjes vervangen door glinsterende bierschoenen, gevuld met amberkleurig schuim. Ze had geen prins nodig, alleen een vat en een reden om te toosten. In de verte zweefden hopbellen als sterren, knetterend van aroma, terwijl haar pompoen ruimteschip langzaam ronddraaide door de melkweg van mout. Ze nam een slok van haar Interstellar Overdrive, proefde pompoen, gember en karamel, en wist dat middernacht dit keer niet het einde was, maar het begin van een nieuwe zwaartekracht.
